bir bahçe... bu benim bahçem... içinde herşey yetişmeyen bir bahçe... sevgimi vermeye değer bulmadığım hiçbir şeyin büyümediği bir toprak parçası. Dört mevsim yeşil kalan ağaçları var mesela bahçemin onlar hep sağlam, çalışmaktan yorulduğumda gölgelerine sığındığım ulu ağaçlar... Sonra bir de hercai menekşeleri var bahçemin. Nazlı çiçeçler familyasından. İlgilenmedin mi küserler bilirim. Boş bırakmaya da gelmez onları hemen boyunları bükülür. Ama bir açtılar mı? Hani o kadar tasasını çekmeye değer bu meretlerin, bir açtılar mı insanın gözü gönlü açılır. Sarmaşıklar cinsinden bir yasemini severim. Hem kararınca sarar yasemin. Ayıpları örter. Çiçekleri de mütevazıdır, küçük, beyaz, ince ve zarif. Yasemin senin yanındadır hep. kendini görmesen de kokusuyla uzaklardan varlığını hissetirir. Hem güven hem de huzur verir adama. Bundan iyisi mi var değil mi? Hep sefa içinde gezdiğimi düşünmeyin bahçemde... Zaman zaman eğreti otları sarar ortalığı. İsmininden de belli eğreti otu. Kökü sağlam olmasa da yüzsüzce üreyen cinsinden. Adamın ayağına dolanır olmadık yerde. Bunları ihmale gelmez ara sıra yolmak lazım, yüzüne gözüne bulaştırır işleri insanın! Süpriz çiçekleriyle kaktüsler vardır. Nasıl ne renk ve ne zaman açacaklarını kestiremezseniz. Fazla yormaz kaktüsler ne su isterler ne budama... Ama sürpriz dedim ya ne zaman yüzünüzü güldürecekleri hiç belli olmaz...
İşte tüm bu zenginliğin içine birgün, nereden geldiğini bilmediğiz bir tohum konar. Siz farkında bile olmadan yeşerip, bahçenin kuytu köşelerinden birinde size göz kırpmaya başlar, Çok heyecanlanırsınız. Bu filizlenen yabancının size ne vereceği bazen tüm çiçekleriniz önemli olur. Ne istediğini bilmeden her şeyi verirsiniz ona. Emin olduğumuz tek şey, bu el tohumunun sizin toprağınıza yatkın olduğudur. Yoksa niye pıtıraklanıp kafasını çıkartsın ki diye düşünürsünüz. Lakin bu ağaç hep beklemediğiniz şeyler verir size. Dallanıp budaklanacağını beklediğinzde bodur kaldığını görürsünüz, Çiçek açıp, meyve vermeye kalktığında ağzınız sulanırken, yemişinin yenmediğini öğrenirsiniz. baharın tam ortasında ap ansız yaprak dçktüğünde, tam kökünden budamaya kalkarsınız ki öldü diye, baltayı her vurduğunuz yernen daha kuvvetli fışkırır. Dallarına salıncaklar kurup, havalara uçmak isterken siz, onun bedeni çok cılız ve güçsüz kalır. Büyümez artık yok bitti bunun işi derken, yayılmacı bir politikayla pencerenizden içeri sokar ışkınlarını. Kırılmasın diye camı kapayamazsınız. İçiniz ürperir... Tüm bunlarla uğraşmaktan yorgun düşer, ne yapacağınızı bilmez halde bırakırsınız onu. İşte o zaman onun mevsimidir. Size seyredip, keyfini sürmek düşer...
SAD
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder